Het broodfonds… mijn persoonlijke afweging
In een vorige column heb ik het boeiende fenomeen broodfonds beschreven inclusief voor en tegens. In deze column wil ik komen tot een strikt persoonlijke keuze: ga ik als zzp’er deelnemen een broodfonds?
Ik ben voor een klein deel van mijn inkomen zzp’er, grotendeels ben ik werknemer en kan aanspraak maken op voorzieningen als Loondoorbetaling bij Ziekte, Ziektewet, WIA en collectieve verzekeringen. Maar voor mijn persoonlijke afweging ga ik er even van uit dat ik mijn auteursactiviteiten, die ik als zelfstandige verricht, al jaren fulltime uitoefen. En zoals zoveel zzp’ers, tot nu toe zonder enige voorziening in geval van arbeidsongeschiktheid.
De enige mogelijkheid
Ik ben 55 jaar en heb, zoals vele 50-plussers, inmiddels best wat kwaaltjes en kwalen achter de rug. Bij het invullen van een gezondheidsverklaring heb ik aan een paar A-4-tjes niet genoeg. Ik weet dan ook zeker dat ik niet zonder belangrijke uitsluitingen geaccepteerd word voor een arbeidsongeschiktheidsverzekering (AOV). En voor het aanvragen van de vrijwillige voorzetting van ZW en WIA of voor de Vangnet AOV ben ik veel te laat.
Kortom: een broodfonds is mijn enige mogelijkheid om een voorziening af te sluiten voor als ik kortdurend, maximaal 2 jaar, arbeidsongeschikt word. En als het langer duurt? Tja, dan resteert hoogstens bijstand en dat kan ik nu niet meer veranderen.
Vind ik het erg ‘veroordeeld’ te zijn tot een broodfonds? Nee, helemaal niet want ik vind een broodfonds een mooi fenomeen waarin twee aspecten mij in het bijzonder aanspreken:
– de solidariteit tussen deelnemers
– als ik stop met de deelname aan het broodfonds behoud ik het resterende saldo van mijn eigen
spaarrekening.
Nu ben ik ineens 20 jaar jonger …
Ik ben dezelfde auteur maar nu nog blakend van gezondheid, mijn gezondheidsverklaring heb ik binnen 1 minuut ingevuld, allemaal ‘nee-tjes’. Dan wordt de afweging toch wel een andere. De solidariteit binnen een broodfonds blijft mij aantrekken maar het auteurschap is geen vetpot en ik moet ook op de kleintjes letten. En ik wil het risico dat ik blijvend arbeidsongeschikt word, ook verzekerd hebben. Immers, een broodfonds biedt slechts dekking voor kortdurende arbeidsongeschiktheid en dat is toch wel een forse beperking.
De eerste twee jaar arbeidsongeschiktheid bij een broodfonds onderbrengen kost mij zo’n EUR 100,- per maand (uitgaande van een uitkering van EUR 2.000 per maand). Ik heb dan wel kans dat, als ik stop met deelname aan het fonds, ik een deel van dat geld terugkrijg.
Diezelfde dekking bij een particuliere verzekeraar kost zo’n EUR 30,- per maand. Die wordt dan wel niet gestort op een spaarrekening, dat geld ben ik kwijt maar het is wel een stuk minder. En voor EUR 100,- per maand, de bijdrage bij het broodfonds voor een dekking van twee jaar, ben ik bij een particuliere verzekeraar volledig verzekerd, voor een uitkering tot mijn 67e! (In het voorgaande heb ik geen rekening gehouden met de fiscale aspecten, zie ook de vorige column).
Als ik mij verplaats in een 35-jarige (waar blijft de tijd?) dan vind ik het nog steeds een lastige afweging. Ga ik voor de solidariteit van het broodfonds of toch de zekerheid en lagere premie die een verzekeringsmaatschappij mij kan bieden? Als ik het kan betalen kies ik als jonge schrijver voor een combinatie van beiden: de eerste twee jaar broodfonds, gevolgd door een AOV voor langdurende arbeidsongeschiktheid. Als ik moet letten op elke cent, tja, dan kies ik toch voor een AOV bij een verzekeringsmaatschappij.
