Durf jij als zzp’er ‘nee’ te zeggen tegen een klus die niet goed voelt?
Het waren tropenjaren in 2006. Ik had een verkeerde investering in mijn online start-up gedaan en moest alle zeilen bijzetten om ervoor te zorgen dat ik genoeg inkomen had. Omdat ik voor dit online avontuur had gewerkt als interimmer, wist ik dat ik dat ik met een interim klus zo snel mogelijk weer geld kon verdienen. Op zoek naar een opdracht dus! Met één kleine uitdaging: het was hartje zomer…
Iedereen die interimmer is zal dit moment herkennen. Niets is onhandiger dan net voor de zomer zonder opdracht komen te zitten. Je kunt op gesprek gaan zoveel je wilt maar in de zomer worden beslissingen heel langzaam genomen. De helft van Nederland is op vakantie en als je pech hebt ligt net diegene die akkoord moet geven voor jouw klus, lekker bruin te bakken op het strand.
En zo liep ik in de zomer van 2006 ook alle borrels af, dronk ik liters koffie met iedereen in mijn netwerk en trok ik voor de zoveelste keer mijn pak weer aan ondanks de verzengende zomerhitte. Net voordat ik de laatste euro’s op mijn bankrekening in zicht zag komen, had ik geluk. Ik kreeg een gesprek bij een enthousiaste ondernemer met een advieskantoor die een groeispurt wilde maken. En ja, daar kon hij wel een ondernemende marketeer bij gebruiken.
Na ons gesprek wilde hij wel met me in zee, maar op een hele vervelende manier probeerde hij werkelijk alles uit onze deal te halen. Het leek wel of mijn onmogelijke financiële situatie op mijn gezicht getatoeëerd stond. De hele deal voelde zó slecht aan, ik had letterlijk het gevoel alsof ik mijn ziel aan de duivel moest verkopen om mijn bedrijf te redden. Die dag reed ik met een onbestemd gevoel naar huis. Moest ik dit wel doen? ‘Ja!’, schreeuwde mijn ratio: je moet deze klus aannemen anders ga je failliet, alsof je een keus hebt. Maar mijn gevoel schreeuwde terug: zo kun je niet werken, dit gaat in tegen alles wie je bent.
Wat moest ik doen?
Wat moest ik doen? Als ik de opdracht niet aan zou nemen dan zou ik het niet gaan redden. Maar ik voelde ook dat ik trouw wilde blijven aan mezelf. Mijn intuïtie had ik weleens eerder genegeerd en daar had ik achteraf eigenlijk altijd spijt van. Dus nu zei ik voor de verandering eens ‘Nee’.
En dat zou grote consequenties hebben. Om enigszins beslagen ten ijs te komen kocht ik die avond nog een boek over failliet gaan. Dat weekend las ik alles over de juridische en fiscale gevolgen. Opbeurend was anders. Maar ik voelde ook dat ik het nu geaccepteerd had. Dit ging er gebeuren en het was goed zoals het was.
Die maandag na mijn ‘ik ga failliet weekend’ had ik nog één afspraak staan. Met Saskia, een oud schoolvriendinnetje. Ze wilde me wel inhuren voor een social media workshop. Leuk, maar niet een opdracht die mijn bedrijf ging redden. Toch besloot ik te gaan, gewoon gezellig bijkletsen met een kop koffie, ik had niets meer te verliezen. En eenmaal in gesprek vertelde ik enthousiast over de laatste ontwikkelingen van mijn online start-up. Ik was namelijk best ver in het bouwen van een actieve expert community en het verbinden van mensen online fascineerde mij enorm. Saskia kreeg ook een sprankeling in haar ogen. De hele social media workshop was per direct vergeten.
“Tessa!” riep ze uit. “Ik wist helemaal niet dat jij je met community building bezighield. Wij willen al jaren een community voor onze keurmeesters. Tessa, kun je dit idee voor me op papier zetten? Betaald natuurlijk hè.”
“Ja dat wil ik wel doen”, zei ik verbouwereerd.
“En daarna ook bouwen, kun je dat ook?”
“Ja, dat kan ik natuurlijk ook.”
En voor ik het wist liep ik die middag met een onwijs mooie opdracht de deur uit. Dat boek over failliet gaan kon voor nu in ieder geval de kast weer in.
Eén grote flow
Vanaf dat moment kwam alles in één grote flow. De online community werd een project uit mijn dromen. We ramden in een paar maanden tijd een compleet platform uit de grond dat alle verwachtingen oversteeg. Het was alsof ik een start-up binnen een bedrijf aan het doen was. Het aantal aanmeldingen was zelfs zo groot dat Saskia en ik in het weekend nog met de hand deelnemers zaten in te voeren. Enthousiast vertelde ik tegen eenieder die het horen wilde over de community. En voor ik het wist hadden we een tweede opdracht. Nu mochten we een community platform bouwen voor een grote Nederlandse zorgverzekeraar. Mijn bedrijf had nog nooit zo’n hoge omzet gedraaid.
Ik ben mezelf nog altijd dankbaar dat ik toen naar mijn gevoel heb geluisterd. Dat ik trouw bleef aan mezelf. Het was voor mij het bewijs dat ik niet alles kon bedenken van tevoren. Ik had namelijk nooit bedacht dat ik weleens communities kon gaan bouwen voor anderen. Juist door mijn gevoel te volgen en me over te geven aan de situatie, alles los te laten, ontstonden er opeens hele andere mogelijkheden.
Durf jij als zzp’er ‘nee’ te zeggen tegen een klus die niet goed voelt? Ook als je weet dat je snel geld nodig hebt? In hoeverre durf jij erop te vertrouwen dat het altijd goed komt?
