Er is geen kampioen ter wereld die nooit verloren heeft
Als voormalig Expeditie Robinson-lid blik ik terug op de uitzendingen van afgelopen weken. Elke donderdagavond geniet ik van de beslommeringen die de huidige expeditieleden meemaken. Het zal jullie niet verbazen dat ik na mijn deelname in 2017 een andere kijk op het programma heb gekregen.
Om een goede winnaar te zijn, moet je weten wat verliezen is. Zoals ik vorige week vertelde, heb ik in de aanloop naar mijn expeditie wel 75 tot 100 keer de vraag gesteld: “Wat ga ik doen als het moeilijk wordt?” Door jezelf vooraf te dwingen om daarover na te denken, zorg je ervoor dat je op moeilijke momenten vanuit je denkende brein beslist en doorgaat waar anderen stoppen. Afzien kun je namelijk leren. Het aantal opgevers is dit jaar hoger dan ooit tevoren. Jammer dat zij zichzelf die leerwinst in de maag splitsen: een gemiste kans.
Een vast maatje
King Corry gaf in de eerste week het voorbeeld hoe het wel moet, Johnny Kraaijkamp jr bracht de jeugdige spelers met humor tot inkeer. Kennelijk is het nodig om te kunnen leunen en steunen op een ander om zelf te kunnen pieken. Wij mensen zijn kuddedieren, dat is in ons oeroude brein ingebakken. In de huidige fase van de strijd zien we dat de deelnemers allemaal op zoek zijn naar een vast maatje. Voor mij was dat vorig jaar Soundos. Met haar heb ik vele gesprekken gehad op momenten dat ik het moeilijk had en haar bitchy wijze van dingen aangeven was precies wat ik nodig had.
Op winnaarseiland zien we Loiza en Robin elkaar steunen, ze delen zelfs het boek van Robinson. Op het moment dat ze denken dat ze moeten gaan duelleren, krijgen ze een brief van thuis. Op het eiland van de andere expeditieleden zien we dat Nienke en Stijn naar elkaar toetrekken, omdat het, zo zeggen ze, het een beetje gevaarlijk wordt in het spel. Robin hoopt op finalisteneiland op de komst van boer Jan en Steven en Dominique trekken naar elkaar toe. Het vormen van duo’s is begonnen en Steven zegt: “The game is on, ik ga backstabben”
Piekeren of pieken
De brieven van thuis slaan weer in als een bom. Logisch, want als het thuisfront iets van zich laat horen, besef je pas echt hoe je altijd onvoorwaardelijk op hen kan rekenen. Zij zijn diegenen die je opvangen als jij het moeilijk hebt. De emoties vallen goed, Gregory beseft dat het tijd wordt om in de expeditie meer voor zichzelf te gaan zorgen. Hij zegt tegen zichzelf: “Je hebt het in je om te winnen”. Als de tranen nauwelijks opgedroogd zijn, komt Nicolette met de boodschap dat het weer tijd is voor een proef. Meesterlijk getimed door Robinson. Ik stel me de vraag: “Wie gaat er nu tijdens de proef piekeren en wie pieken?”. Er zitten maar twee letters verschil tussen deze woorden, de uitwerking daarvan is in het eerste geval dodelijk in het spel.
Emotionele achtbaan
3, 2, 1….. voor immuniteit! De proef begint. Wat een genadeloos spel, hier heb je volledige aandacht nodig. Met een katapult vazen stukschieten is sowieso al niet makkelijk. Wie kan zich het best herpakken na de emotie-achtbaan door de brieven van thuis? Gregory en Dominique gaan lekker, de anderen zijn kennelijk met de gedachten blijven steken bij de brief van thuis. Boer Jan heeft daar kennelijk het meest last van, als tweevoudig schutterskoning van het dorp schiet hij nog geen deuk in een pakje boter. De fysiek en mentaal sterke Stijn raakt werkelijk helemaal niets. Omdat ik steeds meer fan van Stijn begin te worden, schiet ik op van de bank en roep ik: “Kom op Stijn, herpak je focus, laat thuis even los, jij mag als een van de meest fanatieke spelers van dit seizoen nog niet haar huis!”.
Reflectie
Zoals ik vorige week hoopte en verwachtte zie ik Steven, de Braboneger, de boel aardig op stelten zetten. Hij begint niet meesterlijk sterk aan de proef, maar maakt halverwege een mindshift en wint glorieus de proef. In zijn reflectie zegt hij: “Ik speel het spel en gedraag me als een winnaar”. Hij gaat naar finalisteneiland en daagt daar als een echte veldheer Robin uit die hij in een hele zware proef terugstuurt naar de andere expeditieleden.
Sportieve verliezer
Daar ruimt na een heftige eilandraad Stijn het veld en reageert duidelijk aangeslagen en geëmotioneerd: “Natuurlijk vind ik het kut dat ik naar huis moet, ik heb een fantastisch mooi spel mogen spelen, helaas geen proeven gewonnen, maar ik ben wel veel wijzer geworden”. Dat zijn winnaars voor mij, verliezers die sportief reageren.
De groep neemt afscheid van haar, Nienke bijt op haar tong om niet te gaan huilen. Stijn, je hebt het spel fantastisch gespeeld en zoals je zelf zegt had je daarbij iets geniepiger mogen spelen voor lijfsbehoud. Ik ben benieuwd of Robin als eerste bewoner van finalisteneiland gaat piekeren. Van Steven weet ik het al, die gaat voor goud, over Boer Jan twijfel ik, hij is immers wel de koning van het dorp. Als ik vroeger bij een wielerkoers op het podium stond voor een tweede of derde plek zei mijn vader altijd tegen mij: “Er is geen kampioen ter wereld die nooit verloren heeft !”
Steven, aflevering 11 was duidelijk jouw aflevering. Wat zal het thuisfront trots op je zijn. Gregory, ik vertrouw op jouw veerkracht, Dominique, ik hoop dat je na deze eilandraad met veel stemmen tegen niet gaat piekeren. Robin, houd vol jongen, je bent een winnaar.
Op naar volgende week donderdag!
P.S. zoek een sparringspartner om dubbel zo hard te groeien.
