Eerlijk advies of uren doorschrijven
Ken je dat? Heb je net die enorm leuke interim klus binnengehaald, kom je er tijdens de opdracht achter dat jouw opdrachtgever beter de stekker uit dat product of bedrijf kan trekken. Wat doe je dan? Zeg je het eerlijk, met de grote kans dat jij je opdracht dan ook kwijt bent of blijf je nog even een paar maanden je uren doorschrijven? Jij moet immers ook gewoon je hypotheek betalen.
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik had eindelijk de interim klus van mijn dromen: meewerken aan de opstart van een nieuw online bedrijf. Niet meer op zo’n doodsaai hoofdkantoor het volgende zwangerschapsverlof opvangen. Nee gewoon weer lekker met jonge mensen iets nieuws uit de grond stampen. Heerlijk die ondernemersenergie.
Wel of niet eerlijk zijn?
Maar na een paar maanden begon mij een vervelend gevoel te bekruipen. Ondanks dat ik er met enorm veel plezier aan het werk was, betrapte ik mezelf erop dat ik eigenlijk niet geloofde in wat we aan het doen waren. ‘Dit business model klopt niet. Dit gaat nooit geld opleveren,’ dacht ik steeds vaker.
Ging ik dit openlijk met mijn opdrachtgever bespreken? Of liet ik hem zelf over een paar maanden of misschien wel jaren die conclusie trekken. Ik wilde het liefst eerlijk zijn, maar voelde ook dat dat weleens grote consequenties kon hebben. Ik had zelf net een paar jaar daarvoor een minder goede investering gedaan waardoor ik zwaar in de schulden zat. Als ik geen betaalde opdracht had dan zou dat ook voor mij weleens kunnen betekenen dat ik het niet zou gaan redden.
Moment van besef
Werd geld de reden dat ik mij niet vrij voelde om te zeggen wat ik echt dacht? Kon ik dat aan mezelf verkopen? Het was uiteindelijk een gesprek met een inspirerende mede-ondernemer die mij de laatste zet gaf. Terwijl we het over het product hadden waarvoor ik werkte, bleef hij kritisch doorvragen. Ik voelde dat ik letterlijk niet achter mijn eigen werk en product stond en het schaamrood stond dan ook op mijn kaken.
Terwijl ik in de auto naar huis reed, hakte ik de knoop door. Ik kon mezelf niet langer verloochenen. Mijn verlangen naar eerlijk zijn werd groter dan de angst voor de financiële consequenties. Dus die middag sprak ik af met mijn opdrachtgever. Die mij na ons gesprek oprecht bedankte voor al mijn openheid, per direct de investering uit het bedrijf trok en een faillissement aanvroeg. Ai, die had ik ook niet aan zien komen. Ik was niet alleen mijn opdracht kwijt, ook de laatste drie maanden aan facturen die nog openstonden werden niet betaald. Deze rigoureuze actie van de investeerder zorgde ervoor dat ik die maand ook bij de rechtbank mijn faillissement kon gaan aanvragen.
Trouw aan eigen normen en waarden
De curator van mijn faillissement kon zijn oren niet geloven: ‘Dat ga je toch niet eerlijk zeggen!’ Maar toch, nu een jaar of 4 later, ben ik nog steeds blij dat ik trouw ben gebleven aan mijn eigen waarden en normen. Ik kan van sommige ondernemersbeslissingen achteraf spijt hebben, maar van dat moment heb ik nooit spijt gehad.
Was het gemakkelijk? Zeker niet! Angst voor de financiële gevolgen, het verliezen van ‘zogenaamde’ zekerheid, die gaan je niet in de koude kleren zitten. Het heeft mij ook verrast. De ervaring dat ik alles kwijt zou raken en dan ervoor moet zorgen dat ik ok ben is een uitdaging. Mijn eerlijkheid heeft mij geholpen om vrijer dan ooit te werken en te leven. Dat alles na een eerlijk gesprek.
Houd jij je ook weleens in om die opdracht te behouden of heb jij jezelf ook weleens buitenspel gezet door eerlijk te zijn?
In mijn boek ‘Failliet, mooier wordt het niet’ vertel ik meer over mijn faillissement en hoe ik hier mee omging.
