Vraag jij je wel eens af wat je niet wil?
Na de confrontatie met mijn eigen lichaam, de stem van Marja, de stilte en tranen van de crew, is het tijd om weg te worden gebracht naar het resort waar mijn avontuur weken geleden begon. In een soort van Jeep, wat meer op een busje lijkt, word ik vervoerd naar mijn verblijfplaats voor de komende paar dagen. Mijn koffer met gewone kleren ligt netjes achterin het voertuig klaar. Mijn kandidatenbegeleidster Marleen gaat mee om de werkwijze van mijn terugreis uit te leggen. Het is inmiddels een uur of half 8 ’s avonds. Dit maak ik op uit de schemer die invalt als we het resort oplopen. Daar zie ik dezelfde bewaker als bij mijn aankomst hier. Hij lacht vriendelijk en ik zie dat hij mijn bagage scant met zijn scherpe blik.
De eerste maaltijd
Marleen adviseert om vooral lichte maaltijden te eten en bestelt rijst met vis voor mij en vraagt of ik eerst wil douchen en dan eten of andersom? Ik zeg: “Eten, praten, douchen en dan slapen, mag ik ook een koffie alsjeblieft?” Marleen kijkt me aan: “Zou je dat wel doen, na al die weken zonder koffie?” Ik denk even na en antwoord: “Laat ik die koffie inderdaad bewaren tot morgenvroeg anders kan ik dadelijk niet slapen”, vervolgens hoor ik mezelf hebberig zeggen: “Doe dan maar een paar zakjes chips en cola!”
Ze lacht en regelt de dun gesneden gebakken aardappel-schijfjes in een handomdraai. Ik trek het zakje open en voordat ik het in de gaten heb, is de bodem bereikt. Zo eet ik achter elkaar 3 à 4 verschillende smaken zakjes chips leeg. Het laat me denken aan het samensmeltingsdiner waar ik nauwelijks proefde wat ik aan het eten was. Ik dwing mezelf om te proeven en ga met mijn aandacht naar de smaaksensatie in mijn mond en denk; “Goh, wat is dit lekker!”
Als ik de Pepsi opentrek, geniet ik van het bekende “kuhtsssjjjj” en denk ik “Go to the Max Herold”. Ik besef dat ik de afgelopen weken mijn droom heb mogen leven. Met mijn maatje Jeroen maakte ik voor mijn vertrek mijn eigen Outdoor Locatie zomerklaar. Ik herinner me de feedback-avond waar een lieve vriendin, mij voor mijn vertrek van ongezouten feedback durfde te voorzien over mijn do’s & dont’s. Zij drinkt het liefst Pepsi en luistert net zoals mijn kandidatenbegeleidster naar de naam Marleen. Toeval of niet?
Houd jezelf in
Naast haar tip “choose your battles” heeft ze gelijk dat deze cola inderdaad heerlijk smaakt. In gedachte flitst de tip van mijn lieve vrouw Marja en dochter Anne door mijn hoofd “om niet op de voorgrond te treden in het spel als het niet hoeft”. Waar het mijn mond houden prima gelukt is, was het mezelf inhouden bijna onmogelijk. Ik glimlach, voel blijdschap en trots.
Daar komt mijn vis en rijst, wat ruikt dat heerlijk. Zonder op te kijken begin ik aan de vis en schuif ik de lepels rijst met kinderlijk gemak naar binnen. Voor ik het in de gaten heb is mijn bord leeg en vraag ik om nog zo’n portie.
Balans voor succes
Marleen en ik praten aan tafel over mijn relatie met mijn vrouw Marja waarin wij de balans tussen “halen en brengen” als belangrijk zien. Onze trouwfoto van de “kopman en waterdrager” staat daar symbool voor. In mijn telefoon zoek ik naar deze foto en laat haar die zien. We praten over mijn eigen lat die ik altijd hoog leg voor mijzelf en mijn omgeving. Ten tijde van mijn topsportperiode was dit de sleutel tot mijn successen en waren mijn pa en ma daarbij mijn grootste steunpilaren. Na één derde plaats, vijf tweede plaatsen en eenmaal winst in de proeven, kan ik, ondanks mijn uitschakeling in het spel, alleen maar trots zijn. In mijn achterhoofd flitsen beelden van mijn gezin door mijn gedachten.
Het mooiste avontuur uit mijn leven
Zo zitten we ruim anderhalf uur met zijn tweeën aan tafel. Na dit meer dan fijne gesprek, besluit ik om Robinson van me af te gaan spoelen. Van de bediende krijg ik nog wat kleine zakjes chips, een blikje “Go to the max” en een paar flesjes water in mijn handen geduwd. Marleen en ik spreken af om morgenochtend samen naar het stadje te gaan. Daar sta ik dan onder het gemalen water, het mooiste avontuur uit mijn leven van mijn tengere lijf te spoelen. De douche voelt onwennig en heerlijk tegelijkertijd.
Terugdenkend aan mijn eerste telefoongesprekje met Marja stap ik onder de douche uit en droog me af met een schone handdoek, terwijl ik naar mijn blauwe doek kijk. Deze doek diende wekenlang als deken, handdoek, strandlaken, omslagdoek en hoeslaken.
Trots versus angst
De telefoon gaat over: “Hoi schat”, hoor ik Marja zeggen. De stem van mijn meisje klinkt opgelucht en we praten over haar avonturen thuis. In de tussentijd heeft zij ons gezin verzorgd, ons huis verkocht, onze dochter Anne begeleid met het behalen van haar havo/vwo diploma, met vrienden ons gezin verhuisd en zaken voor de nieuwbouw verder in gang gezet. Wat ben ik apentrots op haar. Tegelijkertijd bekruipt me de angst dat ze mij niet meer wil omdat het ook prima allemaal alleen kan runnen thuis. Ik duw deze gedachte naar achteren in mijn hoofd.
Het in slaap vallen gaat lastiger dan gehoopt. Ik pas de ademhalingstechniek van Bjarne (mijn Personal Trainer) toe. In gedachte tel ik mee: adem 3 tellen in en telkens 6 seconden uit. Ik word rozig, voel mijn lijf in het matras zakken en slaap in. Bij het krieken van de dag word ik gewekt door het geluid van een haan. Dit geluid komt scherp bij me binnen en irriteert me. Als ik op mijn horloge kijk, is het 04.35 uur, het is licht buiten. Dit was de tijd dat Roeland en ik onze krabbenvallen gingen legen, hout sprokkelden en vuur maakten in ons kamp. Terwijl ik de kleren aantrek, ervaar ik dat mijn batterij zich aan het opladen is, de maaltijd van gisterenavond heeft me goed gedaan. Ik loop naar de patio en bestel koffie en pannenkoekjes.
De toekomst
Dan loopt de bewaker op me af en zegt: “Sir, can I ask you something?” Hij staat er statig en zelfverzekerd bij, kijkt helder uit zijn ogen. Zijn witte uniformblouse staat hem prachtig. Zijn ontwapende blik raakt me en ik zeg: “Sure” en hoor de vraag: “What do the badges on your bag mean?” Aaah, daarom scande hij gisteren bij aankomst mijn tas. Ik leg hem uit dat ik deze tas inmiddels 25 jaar heb en de badges staan voor de reizen die ik maakte, mijn successen die ik vierde en de mensen om wie ik geef symboliseren. Hij kijkt aangenaam verrast en loopt glimlachend weg.
Het ontbijt laat ik me heerlijk smaken, de koffie smaakt naar meer. Na de vijfde pannenkoek komt de bewaker opnieuw in zijn t-shirt naar me toe gelopen. Ik vraag: “Where is your uniform ? Hij antwoordt: “I destroyed it” en hij overhandigt mij zijn mouw-embleem van zijn blouse met de woorden: “Sir, I don’t earn a lot of money, I will never see anything of the world. Please put my badge on your bag and make me a world traveller too, it would make me proud sir, please!”
Samen kom je verder
Ik kijk hem aan terwijl hij mij zijn badge overhandigt en lees de tekst “Lightning Star”. Zijn ogen vangen die van mij, ik voel zijn noodzaak en antwoord met waterlanders in mijn ogen: “Yes buddy, I will make you a world traveller too!” Ik vraag hem aan tafel, we drinken samen koffie, praten over ons leven en ik besef dat ik een bijzondere vriendschap rijker ben. Ik voel dezelfde trots, dankbaarheid en liefdevolle sensatie als gisteren bij mijn eerste gesprekje met Marja, ik spreek met mezelf af dat ik in de toekomst vaker bewust samen keuzes ga maken. Lieverd, mijn terugreis naar ons is begonnen ……
P.S. Plaats zaken in perspectief en bedenk daarbij dat elke beslissing zo goed is al de gebruikte argumenten.
